ورزش می‌تواند آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان مبتلا به اوتیسم (Autism) را افزایش دهد و کسب مهارت، موفقیت، اعتماد به‌نفس و روابط اجتماعی آنها را نیز بالا ببرد.
اوتیسم نوعی اختلال در عملکرد مغز است که معمولا با 3 نوع علامت بروز پیدا می‌کند؛ روابط اجتماعی ضعیف، مشکلاتی در ارتباط کلامی و غیرکلامی و علایق و فعالیت‌های محدود. این علائم در 3 سال اول زندگی پدیدار می‌شود و به نظر می‌رسد در سرتاسر زندگی ادامه پیدا می‌کند. اگرچه داروی خاصی برای درمان اوتیسم وجود ندارد اما شروع زودتر آموزش، ضروری است چراکه ممکن است باعث بهبود رشد اجتماعی و کاهش رفتارهای نامطلوب شود و احتمال دارد افراد اوتیسم بتوانند زندگی طبیعی داشته باشند.
قدرت آموختن در تمام کودکان وجود دارد. کودک می‌تواند از دیگران و با سایر افراد بر اثر نگاه کردن، مقایسه کردن و تقلید کردن بیاموزد. مقایسه قدرت کودک با دیگران، نشانه اعتماد به قدرت خود است و رقابت نیز می‌تواند در آموزش موثر باشد. همسالان کودک بر آموزش، تربیت و آموختن کودک موثرند و ورزش یکی از راه‌های آموختن است. از این‌رو، در این شماره به تاثیرات ورزش بر بهبود وضعیت مبتلایان به این اختلال می‌پردازیم .
کودکانی که به اوتیسم مبتلا می‌شوند میل کمتری به ورزش کردن دارند
کودکانی که اوتیسم دارند کمتر از کودکان عادی فعالیت و ورزش می‌کنند. مطالعات جدید نشان داده است، این کودکان در طول روز 50 دقیقه کمتر فعالیت با شدت متوسط انجام می‌دهند و 70 دقیقه بیشتر می‌نشینند.
این مطالعات به تازگی در دانشگاه اورگان انجام شده است و در این مطالعات 29 کودک مورد بررسی قرار گرفتند.
یکی از محققان می‌گوید: با وجود این که کودکان مبتلا به اوتیسم کمتر فعالیت و ورزش می‌کنند تقریبا آمادگی جسمانی مشابهی نسبت به دیگر کودکان دارند و این مساله بسیار جالب است. تنها در یک فاکتور این کودکان عقب‌تر از دیگران هستند و این فاکتور قدرت است. آمادگی هوازی، انعطاف پذیری و رشد قدی و وزنی در این کودکان با دیگر کودکان تفاوتی ندارد.
در این مطالعات 17 کودک اوتیسم با 12 کودک عادی مقایسه شدند. حرکات این افراد به کمک شتاب سنج اندازه‌گیری شد و تست‌های مختلف از آنها گرفته شد.
بررسی‌های بیشتری لازم است تا مشخص شود که چرا کودکان مبتلا به اوتیسم کمتر گرایش به ورزش و فعالیت دارند. ممکن است دلیل این مساله کمتر بودن گرایش آنها به شرکت در گروه‌ها و برنامه‌های ورزشی باشد که اگر این چنین است، باید تغییراتی در برنامه آنها صورت گیرد.
یکی از محققان می‌گوید: این کودکان توانایی ورزش کردن را دارند و تنها باید فرصت این کار به آنها داده شود. به والدین پیشنهاد می‌کنم که کودکان مبتلا به اوتیسم را به پیاده روی روزانه ببرند یا در برنامه‌های ورزشی شرکت دهند. ورزش برای سلامت لازم است و آنها باید هر کاری را انجام دهند تا کودکانشان فعال‌تر باشند.
مزایای ورزش برای بچه‌های مبتلا به اوتیسم
ورزش می‌تواند آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان مبتلا را افزایش دهد و کسب مهارت، موفقیت، اعتماد به‌نفس و روابط اجتماعی آنها را نیز بالا ببرد. ورزش‌های منظم باعث بهبود رشد در کودکان می‌شود چراکه از طرفی، فعالیت فیزیکی باعث کاهش گلوکز و در نتیجه ترشح هورمون رشد می‌شود و از طرف دیگر باعث منظم شدن و افزایش خواب و تغذیه کودک خواهد شد که این عوامل برای رشد کودکان ضروری هستند.
به علاوه، فعالیت‌های منظم باعث افزایش تراکم استخوانی و کاهش احتمال بروز پوکی استخوان و دردهای مفاصل در بزرگسالی می‌شود، ولی برای ورزش باید با متخصصان طب فیزیکی و ورزش مشورت کرد زیرا گاهی انتخاب نادرست در ورزش مضرات جبران‌ناپذیری به‌خصوص برای کودک ایجاد می‌کند.
اما تحقیقات نظام‌مند در زمینه تاثیر ورزش در بهبود این اختلال هنوز هم کم و فقط در گروه‌های شرکت‌کننده کوچک است. تصور کلی‌ای که از نتایج موجود تا سال ۱۹۹۸ به‌دست آمده، نشان می‌دهد تمرین بدنی نه‌تنها باعث بهبود وضعیت جسمی می‌شود بلکه رفتارهای ناسازگارانه اوتیسم را نیز کاهش می‌دهد. کودکان اوتیستیک نسبت به کودکان معمولی در عین اینکه فعالیت کمتری دارند، بیشتر هم در معرض خطر هستند چراکه شیوه زندگی بی‌حرکتی دارند که خطرات ناشی از بیماری‌های قلبی، دیابت و چاقی را در آنها افزایش می‌دهد. از آنجا که ثابت شده ورزش در جمعیت عادی وسیله‌ای موثر برای جلوگیری از این مشکلات است، این احتمال وجود دارد که در جمعیت اوتیسم نیز موثر باشد.
تحقیقات نشان می‌دهد تمرین فیزیکی باعث بهبود مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و حرکتی، کاهش رفتارهای کلیشه‌ای کودکان اوتیسم و رفتارهای خودتحریکی آنها می‌شود.
ورزش، اختلالات ارتباطی در کودکان مبتلا به اوتیسم را بهبود می‌بخشد
محققان علوم پزشکی در کالج پزشکی یورک در نیویورک می گویند با برنامه ورزشی چهار ماهه می توان پاسخ های اجتماعی را در کودکان مبتلا به اوتیسم بهبود بخشید.
دکتر سوزان رونان و همکارانش در این دانشگاه می گویند نتایج مطالعه آنان در این زمینه،امیدوار کننده بوده است.
یکی از بزرگ ترین چالش های مبتلایان به اوتیسم، ارتباط با دنیای واقعی همچون مدرسه است.
کودکان مبتلا به اوتیسم در خطر ابتلا به چاقی و دیابت قرار دارند که این دو بیماری خطر منزوی تر شدن این کودکان را در پی دارد.
محققان آمریکایی با طراحی برنامه ای چهار ماهه ورزشی شامل دویدن و راه رفتن، تلاش کردند میزان اجتماعی شدن، ارتباط برقرار کردن و کیفیت زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم را بهبود بخشند.
علاوه بر آن، برنامه ورزشی ژیمناستیک بیست دقیقه ای به صورت دو بار در هفته برای کودکان اجرا شد.
محققان برای اجرای این برنامه تعداد 94 کودک دانش آموز را انتخاب کردند که متوسط سن آنها حدود 9 سال بود و هشتاد نفرشان پسربچه بودند؛ نیز گروهی شامل 39 نفر دانش آموز طبیعی، به عنوان گروه شاهد انتخاب شد.
به گزارش پایگاه خبری مدسکیپ در اینترنت، محققان آمریکایی می گویند نتایج این مطالعه حاکی از مفید بودن ورزش در بهبود ارتباطات اجتماعی مبتلایان به اوتیسم است.
طیف اختلالات اوتیسم به تخریب شدید و جدی قوای تفکر ، احساس ، زبان و توانایی ارتباط با دیگران منجر می شود.
این اختلالات معمولا در اوایل دوران کودکی مشخص می شوند و از انواع شدید تا خفیف اوتیسم را که سندروم آسپرگر Asperger نام دارد ، شامل می شوند.
مطالعات دیگری در دانشگاه آگوستای جورجیا نشان داده است که بهترین روش برای افزایش فعالیت فیزیک ورزشی بیماران مبتلا به اوتیسم، افزایش میزان توزیع و راحتی ورزش است.
به گزارش ایسنا و به نقل از سایت MNT، برای افزایش میزان ورزش بیماران اوتیسم و افرادی که مشکل تمرکز دارند باید راه‌هایی را پیدا کرد تا این افراد بیشتر از ورزش لذت ببرند و بیشتر با این فعالیت تفریح کنند.
مدیر این تحقیقات می‌گوید: ما دریافتیم که لذت بردن از ورزش فاکتوری است که باعث ادامه دادن به ورزش می‌شود.
محققان معتقدند که ورزش مداوم در بیماران مبتلا به اوتیسم و اختلالات جمعی باعث می‌شود که از مشکلات آنها کاسته شود و در کوتاه و طولانی مدت وضعیت فیزیک و اجتماعی این بیماران افزایش یابد.
کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلاتی از جمله خستگی، مشکل خواب و افسردگی دارند و ورزش می‌تواند جزو برنامه‌های درمانی اولیه آنها باشد.
تشویق این کودکان به ورزش بسیار مهم است.
چه ورزشی در چه سنی؟
از جمله نکاتی که در انتخاب ورزش برای این کودکان باید رعایت کرد، موارد زیر است:
1. کودکان قبل از 8 تا 10 سالگی نباید در ورزش‌های رقابتی سازمان‌یافته که در آن امتیاز محاسبه می‌شود و به‌خصوص بزرگسالان در اجرای آن نقش دارند، شرکت کنند چراکه فشار روانی در زمان مسابقه همچنین ناامیدی از باخت و تمرین زیاد تاثیرات ناخوشایندی بر آنها می‌گذارد و می‌تواند باعث کنار گذاشتن دائمی ورزش شود.
2. کودکان زیر 8سال باید در بازی کشف و یادگیری مهارت‌ها از طریق پرتاب کردن، ضربه زدن به توپ، بالا و پایین پریدن، دویدن و شنا کردن در حد اعتدال شرکت و کاملا آزادانه رفتار کنند و این مهارت‌ها را به شادی‌بخش‌ترین روش بیاموزند.
3. کودکان در سنین 8تا10سال با توجه به میزان رشد خود می‌توانند در مسابقات سازمان‌یافته مانند مسابقات داخلی مدارس شرکت کنند ولی برای کنار آمدن با ناامیدی و شکست هم به کمک نیاز دارند.
4. کودکان 10تا12 ساله هم می‌توانند از رقابت ورزشی لذت ببرند و هم به آموختن مهارت‌های تازه بپردازند. ورزش برای نوجوانان تخصصی‌تر می‌شود ولی در این دوران هم رشد آنها هنوز کامل نشده بنابراین بهتر است ورزش‌های تخصصی سنگین مثل کشتی و وزنه‌برداری انجام ندهند.
کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم با انجام ورزش‌های هوازی
محسن داوودی مدیر تربیت بدنی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بیماری اوتیسم را یک اختلال در سیستم عصبی خواند و گفت: این اختلال عصبی باعث عدم عملکرد صحیح مغز می‌شود و اگر چه بهبودی کامل و درمان این افراد در حال حاضر میسر نیست و امری دور از ذهن به شمار می‌رود، اما درمان جدی و به هنگام برای این بیماران، باعث تغییرات اساسی و مفید در روش و سبک زندگی آنها می‌شود.
وی ادامه داد: بیماری اوتیسم یک بیماری نوروبیولوژیکی و اختلال تکاملی است که در بیماران اوتیستیک باعث می‌شود مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی و حرکتی به درستی عمل کند.
داوودی با اشاره به مشکلات این کودکان در زمینه‌های ارتباط کلامی و غیر کلامی، رفتارهای اجتماعی، حفظ و ایجاد تعادل و نیز در زمینه حس‌های عمقی، افزود: اگر خانواده این کودکان نتوانند علائم این بیماری را به موقع در کودکان خود شناسایی و کشف کنند و درمان آنان به تاخیر بیفتد، ممکن است شاهد شرایط نامطلوب زیادی در آینده آنان باشیم.
این متخصص فیزیولوژی قلبی و تنفسی، علائم سه گانه وجود این اختلال تکاملی در کودکان را روابط اجتماعی ضعیف، مشکلاتی در ارتباط کلامی و غیرکلامی و علایق و فعالیت‌های محدود معرفی کرد و گفت: این علائم در سه سال نخست زندگی پدیدار می‌شود و به نظر می‌رسد در سرتاسر زندگی ادامه پیدا می‌کند.
وی، در مورد تاثیر ورزش در این کودکان، گفت: بر اساس پژوهش‌های محققان، اثبات شده است که پرداختن به ورزش‌های هوازی و منظم در بهبود شرایط زندگی این افراد تاثیر مثبت فراوانی داشته و می‌تواند باعث تمرکز بیشتر و بروز رفتارهای اجتماعی کامل تری در مبتلایان به این اختلال شود.
داوودی تاکید کرد: مهم این است که به کودک کمک شود تا ورزشی را انتخاب کند که از آن لذت ببرد و احساس برتری در آن داشته باشد؛ چرا که اوتیسم چالش‌های ویژه‌ای دارد، اما نباید فراموش کرد که همین چالش‌ها باعث فراهم کردن امکانات هیجان انگیزی برای آنها می‌شود.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز با اشاره به این موضوع که هر کودک مبتلا به اوتیسم چالش‌های منحصر به فرد خود را دارد که مربیان باید خود را با آن چالش‌ها وفق دهند، ادامه داد: چالش‌های متفاوت بر اساس شدت بیماری شرایطشان متفاوت است؛ به طور مثال بعضی از کودکان کناره می‌گیرند، در حالی که برخی دیگر فعالند، تعدادی از این کودکان روان و سلیس صحبت می‌کنند، در حالی که برخی دیگر از آنها هرگز صحبت نمی‌کنند و یا بسیار کم حرف هستند.
داوودی افزود: مربیان تربیت بدنی، با بردباری و ارتباط با پدر و مادر این کودکان بهتر درک خواهند کرد که چگونه به این کودکان، شنا، موج سواری یا شرکت در دو میدانی یا هنر‌های رزمی را آموزش دهند.
او با اشاره به نقش ورزش در افرایش آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان و کسب مهارت، موفقیت، اعتماد به نفس و روابط اجتماعی، گفت: برای کمک به کودکان اوتیسم که از لحاظ اعتماد به نفس و روابط اجتماعی دچار مشکل هستند، با ورزش می‌توان ضعف‌های این کودکان را برطرف ساخت.
این متخصص پزشکی ورزشی، ورزش‌های منظم را باعث بهبود رشد در کودکان عنوان کرد و توضیح داد: چرا که از طرفی، فعالیت فیزیکی باعث کاهش گلوکز و در نتیجه ترشح هورمون رشد می‌شود و از طرف دیگر باعث منظم شدن و افزایش خواب و تغذیه کودک شده و این عوامل برای رشد کودکان ضروری هستند.
دکتر داوودی ادامه داد: فعالیت‌های منظم باعث افزایش تراکم استخوانی و کاهش احتمال بروز پوکی استخوان و دردهای مفاصل در بزرگسالی می‌شود، اما برای ورزش باید با متخصصان طب فیزیکی و ورزش مشورت کرد؛ زیرا گاهی انتخاب نادرست در ورزش، مضرات جبران ناپذیری را در کودکان به همراه دارد.
مدیر تربیت بدنی دانشگاه یادآور شد: نباید فراموش کنیم که لازمه شرکت افراد اوتیستیک در برنامه‌های ورزشی بهبود مهارت‌های حرکتی آنهاست، اما آنچه روشن است، فعالیت‌های ورزشی یکی از موثرترین راه‌ها برای غلبه بر ناتوانی‌های حاصل از بیماری اوتیسم است.
چند تمرین ورزشی برای کودکان مبتلا به اوتیسم
ورزش می‌تواند آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان مبتلا را افزایش دهد و کسب مهارت، موفقیت، اعتماد به‌نفس و روابط اجتماعی آنها را نیز بالا ببرد.
اوتیسم نوعی اختلال در عملکرد مغز است که معمولا با 3 نوع علامت بروز پیدا می‌کند؛ روابط اجتماعی ضعیف، مشکلاتی در ارتباط کلامی و غیرکلامی و علایق و فعالیت‌های محدود. این علائم در 3 سال اول زندگی پدیدار می‌شود و به نظر می‌رسد در سرتاسر زندگی ادامه پیدا می‌کند. اگرچه داروی خاصی برای درمان اوتیسم وجود ندارد اما شروع زودتر آموزش، ضروری است چراکه ممکن است باعث بهبود رشد اجتماعی و کاهش رفتارهای نامطلوب شود و احتمال دارد افراد اوتیسم بتوانند زندگی طبیعی داشته باشند.
قدرت آموختن در تمام کودکان وجود دارد. کودک می‌تواند از دیگران و با سایر افراد بر اثر نگاه کردن، مقایسه کردن و تقلید کردن بیاموزد. مقایسه قدرت کودک با دیگران، نشانه اعتماد به قدرت خود است و رقابت نیز می‌تواند در آموزش موثر باشد. همسالان کودک بر آموزش، تربیت و آموختن کودک موثرند و ورزش یکی از راه‌های آموختن است. از این‌رو، در این شماره به تاثیرات ورزش بر بهبود وضعیت مبتلایان به این اختلال می‌پردازیم و 6 بازی را به شما پیشنهاد می‌کنیم.
مزایای ورزش برای بچه‌های مبتلا به اوتیسم
ورزش می‌تواند آمادگی جسمانی کودکان و نوجوانان مبتلا را افزایش دهد و کسب مهارت، موفقیت، اعتماد به‌نفس و روابط اجتماعی آنها را نیز بالا ببرد. ورزش‌های منظم باعث بهبود رشد در کودکان می‌شود چراکه از طرفی، فعالیت فیزیکی باعث کاهش گلوکز و در نتیجه ترشح هورمون رشد می‌شود و از طرف دیگر باعث منظم شدن و افزایش خواب و تغذیه کودک خواهد شد که این عوامل برای رشد کودکان ضروری هستند. به علاوه، فعالیت‌های منظم باعث افزایش تراکم استخوانی و کاهش احتمال بروز پوکی استخوان و دردهای مفاصل در بزرگسالی می‌شود، ولی برای ورزش باید با متخصصان طب فیزیکی و ورزش مشورت کرد زیرا گاهی انتخاب نادرست در ورزش مضرات جبران‌ناپذیری به‌خصوص برای کودک ایجاد می‌کند.
اما تحقیقات نظام‌مند در زمینه تاثیر ورزش در بهبود این اختلال هنوز هم کم و فقط در گروه‌های شرکت‌کننده کوچک است. تصور کلی‌ای که از نتایج موجود تا سال 1998 به‌دست آمده، نشان می‌دهد تمرین بدنی نه‌تنها باعث بهبود وضعیت جسمی می‌شود بلکه رفتارهای ناسازگارانه اوتیسم را نیز کاهش می‌دهد. کودکان اوتیستیک نسبت به کودکان معمولی در عین اینکه فعالیت کمتری دارند، بیشتر هم در معرض خطر هستند چراکه شیوه زندگی بی‌حرکتی دارند که خطرات ناشی از بیماری‌های قلبی، دیابت و چاقی را در آنها افزایش می‌دهد. از آنجا که ثابت شده ورزش در جمعیت عادی وسیله‌ای موثر برای جلوگیری از این مشکلات است، این احتمال وجود دارد که در جمعیت اوتیسم نیز موثر باشد. تحقیقات نشان می‌دهد تمرین فیزیکی باعث بهبود مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و حرکتی، کاهش رفتارهای کلیشه‌ای کودکان اوتیسم و رفتارهای خودتحریکی آنها می‌شود. در مجموع غربالگری جهانی از متون مربوطه نشان می‌دهد تمرین فیزیکی یک رویکرد معقول است که به انواع مشکلات مرتبط با ASD می‌پردازد، اما متاسفانه هنوز مطالعات و تحقیقات زیادی انجام نگرفته تا بتواند ما را در یافتن نوع ورزش و مداخلات تمرینی که در درمان ASD مفیدتر باشد، هدایت کند. تحقیقاتی که تا امروز انجام گرفته بیشتر به صورت انفرادی یا در گروه‌های کوچک بوده (مثل شنا و پیاده‌روی) و در زمینه ورزش‌هایی که به معنای واقعی گروهی باشد(مثل فوتبال) مطالعه‌ای انجام نشده است. در ضمن، لازمه شرکت افراد اوتیستیک در برنامه‌های ورزشی بهبود مهارت‌های حرکتی آنهاست ولی آنچه روشن است، فعالیت‌های ورزشی یکی از موثرترین راه‌ها برای غلبه بر ناتوانی است.
گاهی انتخاب نادرست در ورزش مضرات جبران‌ناپذیری به‌خصوص برای کودک ایجاد می‌کند
بازی اول؛ شناسایی بخش‌های بدن
بخشی از بدن کودک را نام می‌برید و کودک باید آن بخش را لمس کند. برای مثال می‌گویید: «سرت را لمس کن.» و کودک باید سرش را لمس کند. یادتان باشد اگر کودک قادر به درک دستور شما به صورت کلامی نبود، اشکالی ندارد به صورت تصویری به او نشان دهید. برای یادگیری کودک عجله نکنید و به او زمان دهید تا سازگار شود.
بازی دوم؛ بغل کردن توپ
کودک روی توپ دراز می‌کشد و با 2 دست توپ را بغل می‌کند. توجه داشته باشید پای کودک روی زمین باشد (برای حفظ تعادل) و شکم، سینه و پاها کاملا به توپ چسبیده باشند. سپس کودک توپ را 20 تا 60 ثانیه فشار می‌دهد. به اندازه کافی استراحت و 3 مرتبه دیگر تکرار کند.
بازی سوم؛ چرخش دست‌ها
کودک به هر صورت که راحت است، بنشیند یا بایستد. سپس دست‌ها را از جلو به عقب بچرخاند. (این حالت بهتر است اما اگر کودک مایل به چرخاندن دست به صورت از عقب به جلو بود، اشکالی ندارد). تمرین را 10 تکرار و 3 مرتبه تکرار کند.
بازی چهارم؛ راه رفتن روی پنجه پا
از کودک بخواهید روی پنچه پای خود بایستد و راه برود.
بازی پنجم؛ خراب کردن سازه
چند جعبه سبک (یا اسباب‌بازی‌های ساختمانی) را روی یکدیگر قرار دهید و به کودک بگویید با دست آنها را روی زمین بیندازد. بلافاصله جعبه‌ها را دوباره بچینید و او آنها را دوباره بیندازد.
بازی ششم؛ فشار دادن توپ
توپ‌های کوچکی (مینی‌بال) را تهیه کنید و در اختیار کودک قرار دهید. از او بخواهید با 1 دست یا 2 دست توپ را بگیرد و آن را 10 مرتبه فشار دهد و 3 مرتبه این بازی را تکرار کند.
البته برای انجام این تمرین و سایر تمرین‌های یادشده باید وقت صرف کنید، بنابراین صبر و حوصله به خرج دهید و به هیچ‌وجه عجله نکنید.
ورزش های مناسب برای کودکان اوتیسمی :
ورزش هایی که می توانند برای کودکان اوتیسمی چالش برانگیز باشند، مناسبند. اما به این معنا نیست که کودکان اوتیسمی باید دور از ورزش بمانند. به اشاره یک دکتر روانپزشک خوب ، مهم این است که به آن ها کمک شود تا ورزشی را انتخاب کنند که از آن لذت ببرند و احساس برتری در آن داشته باشند. اوتیسم چالش های به خصوصی دارد، آن هم زمانی که سراغ ورزشی می روند، اما همچنین باعث فراهم کردن امکانات هیجان انگیزی برای آن ها می شود.
ورزش های تیمی که می توانند برای کودکان اوتیسمی ضعیف باشند :
با اینکه همیشه استثنائاتی در قوانین هست، از جمله ورزش های تیمی مثل فوتبال، بسکتبال، لاکراس و هاکی که برای کودکان اوتیسمی می توانند خیلی سخت باشند.
این موضوع به خاطر این است که :
تیم هایی که تمام ارتباطات اجتماعی را در بردارند، و بازی کردن ورزش های تیمی که نیاز به مهارت های اجتماعی بسیار بالایی دارند. اوتیسم یک اختلال است که در آن مهارت ها درگیر می شوند. بنابراین ممکن است برای کودکان اوتیسمی سخت باشد تا به تیم بپیوندند، با هم تیمی ها ارتباط برقرار کنند، یا اینکه تشخیص دهند عضو تیم دیگری احتمالا چه کاری انجام می دهد.
ورزش های تیمی که نیاز به توپ یا توپ های دستی دارند، زیرا این ها نیاز به سطوح بالایی از قدرت و هماهنگی دارند. اوتیسم اغلب همراه با کاهش میزان عضلات و مشکلات هماهنگی آن ها می باشد. در نتیجه، کودکان اوتیسمی ممکن است زمان سختی در طی بازی داشته باشند.
ورزشی های تیمی که اغلب در محیط های باز بازی می شوند، مثل جاهای خیلی گرمف سر یا خیلی روشن و پرسرو صدا. اکثر کودکان اوتیسمی چالش های حسی دارند، مثل صداهایی که تولید می شوند یا روشنایی لامپ ها و یا دمای زیاد که کنترل آن برای آن ها سخت می باشد.
همه این مواردی که گفته شد، بسیاری از گروه هایی هستند که شرایط را برای اوتیسمی ها فراهم می کنند تا در ورزش ها مثل هرکس دیگری شرکت کنند. اگر کودک به نظر می رسد که علاقمند شده، بهتر است نگاهی به نیازمندی های آن ورزش مثل اینکه توسط چه کلوبی ایجاد شده، انداخته شود. زیرا برخی انجمن ها هستند که شرایط را برای کودکانی که ناتوانی خاصی دارند، فراهم کرده اند.
حال چه ورزش های تیمی برای کودکان اوتیسمی مناسب است؟
شنا کردن. شنا برای اکثر مردن یک ورزش فوق العاده به حساب می آید، خصوصا کودکانی که اوتیسم دارند. کودکانی که توپ را به سختی می توانند در دست بگیرند. علاوه براین، کودکان دچار اوتیسم در تیم های شنا بسیار موفق عمل می کنند زیرا ورزشیست که رقابت فردی در آن می باشد.
Track and Field. به طرز شگفت آوری، کودکان کوچکتر در تیم های ورزشی پیچیده ای مثل فوتبال بازی می کنند، در حالی که ممکن است در طرف دیگر کودکان مدرسه ای مشغول پریدن و دویدن باشند. برای کودکانی که اوتیسم دارند، Track and Field یک ورزش عالی به حساب می آید. در این ورزش، مهارت های ارتباطی کمتری نیاز می باشد.
بولینگ. با وجود اینکه صدای آن بلند است، اما بولینگ ورزش عادی برای کودکانی که اوتیسم دارند، به حساب می آید. شاید هم تکراری باشد، اما ممکن است منجر به رضایت کودک شود. به هر دلیلی که باشد، بولینگ از جمله ورزش های عالی در رویدادهای اجتماعی می باشد که طیف کودکان دارای اوتیسم را شامل می شود. لیگ های بولینگ اغلب با استقبال روبرو می شود و فرصت خوبی برای این کودکان است تا بخشی از یک سازمان ورزشی باشند.
