ورزش رشد تومورهای سرطانی را کند میکند !
محققان دانشگاه « Edith Cowan » استرالیا براساس نتایج مظالعه جدیدی میگویند ورزش کردن میتواند به کند شدن روند تکثیر سلولهای سرطانی در بدن کمک کند . در این مطالعه ، مشخص شد که ورزش میتواند ماهیچهها را به آزادسازی نوعی پروتئین وادار سازد که این پروتئینها رشد سلولهای سرطانی را کندتر میکنند .
جای تعجب نیست که ارتباطی عمیق مابین فعالیت بدنی و سرطان وجود دارد . بیمارانی که به صورت مرتب ورزش میکنند ، نتایج درمانی بهتری را نسبت به کسانی که ورزش نمیکنند ، میبینند . اما از سوی دیگر ، اینکه ورزش دقیقا و چطور با سرطان مبارزه میکند ، هنوز برای دانشمندان مشخص نیست .
در این تحقیق ، ده بیمار مبتلا به سرطان پروستات تحت آزمایش قرار گرفتند و به آنها یک برنامه ورزشی ۱۲ هفتهای داده شد که در کنار آن رژیم همیشگی خود (محرومیت از مصرف آندروژن) را نیز رعایت میکردند . این برنامه ۱۲ هفتهای شامل انجام فعالیتهای هوازی و عضلهسازی به میزان یکسان بود . همچنین ، آنها مجاز بودند از مکملهای پروتئینی و رژیم غذایی کنترل شده از نظر میزان کالری استفاده کنند . تمرکز اصلی این تحقیق، بررسی میزان تغییرات سطح میوکین خون بود .
میوکینها پروتئینهایی هستند که توسط سلولهای ماهیچهای اسکلتی در پاسخ به ورزش آزاد میشوند . محققان عقیده دارند که این پروتئینها قابلیت سرکوب تومور را دارند و به عبارت دیگر ، مسئول ایمنی و سلامت بدن هستند .
در مقایسه با آزمایش خون اولیه بیماران پیش از انجام ورزش و داشتن رژیم غذایی ، محققان دریافتند که سطح میوکین در پایان دوره ۱۲ هفتهای ، به میزان قابل توجهی افزایش یافته است . محققان برای بررسی اینکه آیا این افزایش سطح میوکین بر سلولهای سرطانی تاثیر میگذارد و یا خیر ، نمونههای خون را گرفته و بر روی سلولهای سرطانی آزمایشاتی انجام دادند .
Robert Newton، نویسنده اصلی این مقاله میگوید :
«هنگامی که خون آنها را قبل و بعد از تمرین گرفتیم و روی سلولهای سرطانی زنده پروستات آزمایش کردیم ، شاهد سرکوب قابل توجه رشد این سلولها بودیم . این یک خبر عالی است . ورزش به صورت مداوم میتواند محیط سرکوبکنندهای برای سلولهای سرطانی در بدن ایجاد کند .»
اگرچه این یافتهها به هیچ وجه قطعی نیستند ، اما مطمئنا سرنخهایی در مورد مفید بودن ورزش – هم در پیشگیری از پیشرفت سرطان و هم در درمان سرطان – در اختیار محققان قرار میدهند . Jin-Soo Kim ، محقق ارشد این پروژه میگوید : « باید به این مسئله توجه کرد که میوکینها به تنهایی قادر به از بین سلولهای سرطانی نیستند . بنابراین نمیتوان تنها ورزش را مسبب این مسئله دانست و باید به عوامل تکمیل کننده این فرآیند نیز پی برد .»
Kim ادامه داد : «میوکینها به خودی خود نشانه مرگ سلولها نیستند . اما آنها به سلولهای ایمنی ما – سلولهای T – سیگنال میدهند تا به سلولهای سرطانی حمله کرده و برای نابود کردن آنها تلاش کنند .»
اگرچه محققان پیشنهاد میکنند که این مکانیسم را باید بر روی انواع سرطان مورد آزمایش قرار داد ، اما این مطالعه به ویژه بر سرطان پروستات – سرطان شایع در آقایان – به خوبی پاسخ داده است . همه مردان در این مطالعه تحت درمان کمبود آندروژن برای درمان سرطان پروستات خود قرار داشتند .
این نوع درمان اغلب میتواند منجر به شرایطی در بدن شود که ان را با نام چاقی سارکوپنیک میشناسیم . در این بیماری، فرد بیماری حجم زیادی از توده عضلانی بدون چربی بدن خود را از دست میدهد . محققان میگویند یافتهها نشان میدهد میوکین به صورت مستقیم با تغییر حجم عضلات بدون چربی ارتباط دارد . بدیهی است که حفظ سلامت این دسته از عضلهها در طول درمان، بسیار حائز اهمیت است .
Newton میگوید : « نمونههای آزمایشی ما به سطح پیشرفتهای از سرطان مبتلا بودند ، درمانهای گستردهای را دریافت میکردند و عوارض جانبی بسیاری را متحمل میشدند . با این حال ، توانستند با ورزش کردن ، سلولهای سرطانی را تا حد زیادی سرکوب کنند . این مسئله بسیار مهم است . زیرا نشان میدهد که اگر فرد از نظر جسمی فعال باشد ، حتی در صورت ابتلا به سرطان پیشرفته ، به زودی تسلیم نخواهد شد .»
یافتههای مرتبط با پروتئین میوکین تنها یک قطعه از پازل بزرگ درمان سرطان است و قطعا برای درک بهتر بیماری سرطان و یافتن درمان آن ، نیاز به تحقیقات بیشتر است . Newton و همکارانش قصد دارند تحقیقات طولانیتر و با تعداد نمونه آزمایشگاهی بیشتری را در ماههای آینده ترتیب ببینند .
آیا ورزش در طول بیماری سرطان باعث خستگی بیمار می شود ؟
برخی از افراد تصور می کنند که انجام فعالیت های فیزیکی یا ورزش کردن منجر به خسته شدن می شود . اما در تحقیقاتی که انجام شده نشان می دهد که خستگی بیماران به دلیل روند درمان آن ها است و هیچ ارتباطی به ورزش کردن ندارد . همچنین نتیجه تحقیقات نشان داد افرادی که در طول درمان ورزش می کنند ، ۴۰ تا ۵۰ درصد خستگی کمتری نسبت به سایر افراد مبتلا به سرطان داشتند .
بیشتر خستگی آن ها ناشی از طول درمان آن ها بوده است . نه تنها باعث خستگی بیمار نمی شود بلکه باعث افزایش قدرت آن ها برای مبارزه با بیماری و انعطاف پذیری بیشتر بیماران خواهد شد .